TULIPANY - wybór cebulek, przygotowanie ziemi i uprawa

Tulipany są wieloletnią rośliną cebulową składającą się z bardzo dużej ilości odmian. Co rok dochodzą nowe odmiany. I trudno byłoby spisać je tu wszystkie. Może z czasem uda mi się tu zamiescić spis większości dostępnych odmian. Starsze jak i te nowe odmiany cieszą oko swoją barwą jak i kaształtem płatków kwiatowych. Kwiat umieszczony jest na końcu łodygi a całość dochodzi nawet do 80 cm wysokości. Kwiaty te kwitną w kwietniu i w maju, choć zdażają się też kwitnięcia w czerwcu (duże sadzonki tulipanów kwitną nieco później). Czas w którym kwiaty kwitną jest krótki - do kilkunastu dni. Uprawa tulipanów: Wszystkie możliwe odmiany tulipanów uwielbiają światło i promienie słoneczne. Ziemia pod ich uprawę powinna być piaszczysta lub piaszczysto-gliniasta o odczynie obojętnym, ale na innym podłożu również dobrze rosną. Najlepszym okresem do sadzenia tulipanów jest wrzesień/październik. W przypadku ciepłej jesieni można sadzić cebulki tulipanów nawet do grudnia ale pod warunkiem, że ziemia nie jest jeszcze zamarznięta. Musimy pamiętać, aby nie uczynić tego zbyt późno, ponieważ cebulka nie zdąży się ukorzenić i jeżeli wyrośnie wiosną to będzie kwitła bardzo słabo. Kupując cebulki musimy dokładnie sprawdzić czy nie są uszkodzone (obite, podgniłe lub w inny sposob uszkodzone), ponieważ w miejscach uszkodzeń może dojść do rozwoju chorób. Przed zasadzeniem cebulki należy wymoczyć w preparacie grzybobójczym. Jakiś czas przed posadzeniem cebulek dokładnie wybieramy miejsce sadzenia i nawozimy je nawozami mineralnymi. Cebulki zakopujemy w ziemi na głębokości odpowiedniej w stosunku do ich wielkości. Małe cebulki (o średnicy do 15mm) sadzimy na głębokości do 10cm, średnie (o średnicy powyżej 15mm) sadzimy na głębokości 12cm. Przy sadzeniu cebulek należy pamiętać o zachowaniu odpowiedniego odstępu pomiędzy cebulkami. Powinny one wynosić nie mniej jak 10cm. W przypadku wysokich odmian należy zachowac odstęp nawet 15cm. Po posadzeniu cebulek należy podlewać je regularnie tak aby ziemia była lekko wilgotna i taką należy utrzymywac do pierwszych przymrozków. Na zimę, dla bezpieczeństwa okrywamy miejsce posadzenia słomą, torfem, korą lub gałązkami z igliwiem i czekamy do wiosny na wschodzenie i kwitnienie. Tulipany podczas rośnięcia podlewamy płynnymi nawozami do kwiatow. Po przekwitnięciu tulipanów należy bardzo delikatnie oberwać resztki kwiatów wraz z torebkami zawierającymi nasiona. Roślina ta wytworzy cebulki przybyszowe. Pozostawienie nasion mogłoby roślinę bardzo osłabić. Istotną rzeczą jest to, aby po przekwitnięciu nie obrywać liści - w tym czasie tulipanowi dostarczamy wody, dopóki liście nie zaczną wysychać. Podlewanie w tym momencie jest bardzo ważne, gdyż cebulki regenerują się i zbierają odpowiednie zapasy, aby móc równie pięknie zakwitnąć w przyszłym roku. Kiedy liście będą suche, wykopujemy cebulkę. Delikatnie ją oczyszczamy i pozostawiamy do przeschnięcia przed wsadzeniem jej do ziemi jesienią. Można pozostawić cebulki w ziemi, ale kwitnienie tej rośliny w przyszłym roku będzie słabsze. Dodatkowo cebulki narażone są na podjadanie przez gryzonie. Chyba warto jest wykopać cebulki po przekwitnięciu i zasadzić je ponownie na jesień aby w nastepnym roku cieszyć się z pięknie kwitnacych tulipanów.

Wybierz technologię budowy domu dla siebie

Badania potwierdzają, że coraz więcej osób zamiast kupować mieszkanie w mieście, podejmuje decyzję o przeniesieniu się poza jego granice, zakupie gruntu i budowie własnego domu. Jednak kiedy przychodzi czas realizacji zamiaru, często gubimy się w nadmiarze informacji i mamy problemy z wyborem odpowiedniego projektu domu i technologii budowy. Poniżej przedstawiamy krótką charakterystykę wybranych metod budownictwa. Ich znajomość, a także świadomość plusów i minusów każdej z nich, powinna pomóc wielu osobom w wyborze technologii pozwalającej na budowę tego jedynego, wymarzonego domu. Technologia murowana Najbardziej tradycyjna i popularna technologia budowy domów w Polsce. Domy murowane to domy na pokolenia, są wytrzymałe, niepalne oraz odporne na działanie pleśni, owadów i gryzoni. Konstrukcje murowane umożliwiają uzyskanie znacznych rozpiętości stropów, co daje praktycznie nieograniczone możliwości architektoniczne oraz dowolność w aranżacji wnętrza. Ze względu na rodzaj materiału, z jakiego wykonane są mury, wyróżnić można ściany: ceramiczne, z gazobetonu (beton komórkowy), silikatowe i keramzytowe. Dodatkową zaletą budowy domów w tej technologii jest fakt, że na rynku dostępna jest olbrzymia liczba gotowych projektów domów murowanych, a ich różnorodność pod względem architektonicznym i funkcjonalnym ułatwia znalezienie domu spełniającego nasze wszystkie oczekiwania. Należy ponadto podkreślić łatwość dostępu i bogaty wybór materiałów konstrukcyjnych, izolacyjnych czy wykończeniowych dla domów murowanych. Technologia prefabrykowana W celu usprawnienia procesu budowy, skrócenia czasu jego realizacji, a tym samym obniżenia kosztów wykonawstwa, w technologii prefabrykowanej wszystkie elementy domu zostają przygotowane w fabryce i jako gotowe prefabrykowane części przyjeżdżają na plac budowy. Montaż gotowych elementów naszego domu zajmuje nie dłużej niż dwa tygodnie. Po tym okresie dom stoi gotowy do dalszych prac wykończeniowych. W zależności od wymagań, elementy ścian, stropów i dachów mogą być przygotowane w różnym stopniu zaawansowania. Jeśli klient decyduje się skorzystanie z prefabrykacji modułowej, w której fabrycznie przygotowane są już całe moduły przestrzenne domu, czas budowy można skrócić nawet do 2-3 dni. Technologia szalunku traconego Domy wykonane w tej technologii powstają z trwałej, betonowej konstrukcji, odpowiednio wzmocnionej zbrojeniem. Jako element szalunku najczęściej wykorzystuje się bloczki styropianowe, zastawiane jak klocki lego, dzięki czemu konstrukcja powstaje niezwykle szybko. Ściany budynku tworzą zatem elementy styropianowe, odpowiednio uzbrojone i wypełnione wewnątrz betonem. Po związaniu mieszanki powstaje rdzeń żelbetowy (element konstrukcyjny budynku) ocieplony z dwóch stron styropianem, a tym samym o wysokich parametrach izolacyjnych i bez występowania mostków termicznych. Grubość rdzenia wynosząca od kilku do kilkunastu cm pozwala wznosić budynki do 25 m wysokości. Niewątpliwą zaletą budowania domu w technologii szalunku traconego, jest prosta realizacja, która nie wymaga zatrudniania dużej liczby robotników i ponoszenia wysokich kosztów związanych z transportem materiałów czy wywozem gruzu. Technologia szkieletowa Domy w technologii szkieletowej powstają w oparciu o szkielet drewniany lub stalowy, będący wyjątkowo trwałą i szybką w montażu konstrukcją. Od momentu przygotowania fundamentów uzyskanie stanu surowego zamkniętego jest możliwe już w 14 dni. Do budowy drewnianych domów szkieletowych wykorzystuje się wyselekcjonowane gatunki drewna, czterostronnie strugane, przemysłowo suszone oraz odpowiednio zaimpregnowane chemicznie. W przypadku domów powstających na lekkiej konstrukcji stalowej – szkielet nośny stanowią wyjątkowo sztywne i wytrzymałe elementy wykonane z zimnogiętych, ocynkowanych kształtowników stalowych. Budowa domów szkieletowych może być prowadzona w każdej porze roku, nawet zimą - o ile wcześniej są postawione fundamenty, których postawienie musi się odbywać w temperaturze dodatniej. Technologia szkieletowa pozwala szybko zrealizować marzenie o swoim domu, a jednocześnie jest bardziej dostępna poprzez niższe koszty realizacji. Domy z bali Domy wykonane z bali są trwałe oraz niezwykle ciepłe i zdrowe ze względu na właściwości samoregulacyjne drewna, które pochłania lub oddaje część wilgoci zawartej w powietrzu, tworząc wewnątrz pomieszczeń specyficzny, sprzyjający człowiekowi mikroklimat. O domach wykonanych z bali mówi się, że mają "klimat". Mają one niezwykłą, charakterystyczną estetykę, są przyjazne środowisku oraz jednoczą ludzi z otaczającą przyrodą. Budowane z najlepszych gatunków drewna iglastego stanowią najbardziej cenioną i najszlachetniejszą technologię budowy wśród domów o konstrukcji drewnianej. Do budowy używa się bali okrągłych o grubości od 16 do 32 cm, naturalnie okorowanych lub wytaczanych. Nowością są konstrukcje imitujące bale pełne składające się z desek wypełnionych wełną mineralną bądź pianką poliuretanową. Podsumowanie Wybierając technologię, w której będziemy budowali nasz dom, powinniśmy odpowiedzieć sobie na kilka pytań. Czy zależy nam na szybkiej budowie, czy też czas nie gra tak istotnej roli? Czy chcemy postawić dom w nowoczesnej, innowacyjnej technologii, czy też standardowej, sprawdzonej i tradycyjnej? Czy sama bryła domu ma być nowoczesna, modernistyczna, czy też nasz dom ma być standardowy, lecz wygodny i funkcjonalny? Czy zależy nam na niepowtarzalnym klimacie, atmosferze i bliskości z naturą, czy też wolimy dom nowoczesny, wyróżniający się z otoczenia i przyciągający wzrok niestandardowymi rozwiązaniami architektonicznym? Dodatkowo należy zawsze brać pod uwagę typowe warunki panujące na działce przeznaczonej pod budowę, jak nachylenie terenu, czy wilgotność gruntu, a także wymogi i ograniczenia prawne

RÓŻA – opis krzewu kwiatowego, na co należy zwrócić uwagę przy kupowaniu, jak sadzić i dbać?

Róże to najbardziej popularne krzewy ogrodowe i jedne z najpiękniejszych jakie znam. Są to krzewy wieloletnie. Odmian tych kwiatów jest niezliczona ilość (wszystkich nie znam) i trudno opisać je w kilku słowach. Krzewy mają różną wielkość (od kilkunastocentymetrowych do kilkumetrowych). W zależności od odmiany krzewy różane mają pędy i kwiatostany wyprostowane lub zwisające. U większości na łodygach są kolce. Liście róż są błyszczące lub matowe, o odcieniach od ciemnej do jasnej zieleni, czasami bywają liście o zabarwieniu bordowym. Kwiaty mają średnicę od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów i mogą być osadzone pojedynczo lub zebrane w kwiatostany. Płatki są jedno lub dwubarwne. Bardzo lubią światło i promienie słoneczne. Najlepiej sadzić je wiosną (w kwietniu zaleca się sadzenie jedynie róż piennych, ponieważ zasadzone jesienią wymagają bardzo dużą ilość zabiegów związanych z zabezpieczeniem ich przed mrozami) lub jesienią (od połowy października do pierwszych przymrozków). Krzewy posadzone jesienią łatwiej się ukorzeniają i łatwiej będzie nam je przyciąć. Przez cały rok można sadzić róże wyhodowane w pojemnikach, które mają wykształconą zwartą bryłę korzeniową, mniej wrażliwą niż tzw. nagi korzeń. Są kwiatami, które dobrze rosną na podłożu gliniasto-piaszczystych, lekkich, przepuszczalnych i nie podmokłych. Aby poprawić strukturę ziemi na której będziemy sadzić roże, należy dodać odpowiednie materiały organiczne (w zależności od radzaju ziemi), takich jak kora sosnowa, obornik, torf czy węgiel brunatny: 1. Kora sosnowa – w przypadku gdy ziemia jest zbyt twarda, gliniasta, możemy ją rozluźnić za pomocą kory sosnowej kompostowanej. Kora rozkłada się w glebie długo i jednocześnie wzbogaca ją przez okres 3-4 lat w tlen i próchnicę. Wyczytałam gdzieś, że zalecana dawka kory wynosi do 40 litrów na m². 2. Obornik – wzbogaci ziemię w próchnicę i składniki mineralne. Stosując obornik należy pamiętać, aby ziemię pod krzewy różane przygotować na kilka tygodni przed posadzeniem krzewów, ponieważ korzenie róż nie powinny zetknąć się ze świeżym nawozem. 3. Torf – wymieszany z glebą lekką będzie zatrzymywał w niej wodę i substancje mineralne. 4. Węgiel brunatny – dodany w podobnych proporcjach jak kora sosnowa, będzie magazynował składniki pokarmowe i zapobiegał ich wymywaniu. Poza dodaniem odpowiednich składników organicznych, ziemię należy również spulchnić. Róże należą do roślin korzeniących się głęboko. Ziemię spulchniamy na głębokość 60cm. Wyjątkiem są gleby lekkie piaszczyste - nie przekopujemy ich aż tak głęboko bo woda będzie zbyt szybko wsiąkała w warstwy spodnie. Krzewy powinny być posadzone tak, aby szyjka korzeniowa było nieco na poziome ziemi, na glebach piaszczystych może być nieco głębiej a na gliniastych nieco powyżej powierzchni. Posadzone krzewy należy zabezpieczyć przed przemarznięciem, usypując kopczyk z ziemi około 20-25cm. Podobnie należy postąpić z różami piennymi okrywając koronę (w miejscu szczepienia róży) obwiązać koronę słomą czy gałązkami z drzew iglastych. Kupując krzewy od ogrodnika lub w sklepie ogrodniczym należy zwrócić uwagę na kilka bardzo ważnych elementów: - Korzenie powinny być silne i posiadać wiele drobnych włośników - Szyjka korzeniowa, od której odchodzą pędy, powinna mieć grubość co najmniej 15mm - Róża powinna mieć przynajmniej dwa silne, nie uszkodzone pędy o grubości ołówka - Pędy szare lub w brunatne plamy występujące na pędach mogą być oznaką choroby, a białe, słabe pędy zazwyczaj są w opakowaniu plastikowym i przesadzone do ziemi mogą się nie przyjąć. Kupując róże w doniczkach, należy przyjrzeć się górnej warstwie ziemi, w której znajduje się krzew. Jeśli na powierzchni ziemi nie ma mchu, oznacza to, że krzew trafił do pojemnika niedawno i nie posiada typowych właściwości dla róży. Taki krzew może nie nadawać się do zasadzenia o każdej porze roku. Zwróćmy też uwagę na dno pojemnika. Korzenie przeciskające się przez dno świadczą o dobrym ukorzenieniu się krzewu. Róże od dobrych producentów będą zawsze zaopatrzone w etykiety, z których dowiemy się o właściwościach i wymaganiach kupowanej odmiany. Przed posadzeniem krzewu musimy usunąć nadłamane części korzeni. Pozostałe korzenie krzewu skracamy do długości około 25cm oraz moczymy je w mieszance wody z dodatkiem środka grzybobójczego. Korzenie moczymy do 15-20 minut. Po wyjęciu z tej mieszanki krzew sadzimy w przygotowanej uprzednio ziemi. Dołek, do którego będziemy sadzić krzew, musi być na tyle głęboki, aby korzenie mogły w nim zwisać. Podczas zasypywania korzeni, krzew lekko podciągamy do góry. Po zasypaniu, ziemię wokół krzewu udeptujemy. Krzew musi być posadzony na takiej głębokości, aby po udeptaniu ziemi i podlaniu wodą, szyjka korzeniowa musi znajdować się tuż nad powierzchnią ziemi. Naokoło krzewu możemy wysypać korą – zapobiegniw go szybkiemu odparowaniu wody. Krzewy róż będą obficie kwitły jeżeli będziemy je regularnie nawozić odpowiednimi nawozami dostępnymi na naszym rynku. Pamiętajmy jednak, aby nie przesadzić z nawozem i od drugiej połowy sierpnia nie nawozimy ich azotem, ponieważ nawożenie może spowodować osłabienie pędów, co w okresie zimowym może doprowadzić do przemarznięcia krzewu wraz z korzeniami. Przy większych przymrozkach wokół krzewów możemy (a nawet należałoby) poukładać gałązki z drzew iglastych. Jeżeli chodzi o przycinanie to należy to robić wiosną po większych skokach temperatury – ale to już temat na kolejny „poemat”.

TULIPANY - wybór cebulek, przygotowanie ziemi i uprawa

Tulipany są wieloletnią rośliną cebulową składającą się z bardzo dużej ilości odmian. Co rok dochodzą nowe odmiany. I trudno byłoby spisać je tu wszystkie. Może z czasem uda mi się tu zamiescić spis większości dostępnych odmian. Starsze jak i te nowe odmiany cieszą oko swoją barwą jak i kaształtem płatków kwiatowych. Kwiat umieszczony jest na końcu łodygi a całość dochodzi nawet do 80 cm wysokości. Kwiaty te kwitną w kwietniu i w maju, choć zdażają się też kwitnięcia w czerwcu (duże sadzonki tulipanów kwitną nieco później). Czas w którym kwiaty kwitną jest krótki - do kilkunastu dni. Uprawa tulipanów: Wszystkie możliwe odmiany tulipanów uwielbiają światło i promienie słoneczne. Ziemia pod ich uprawę powinna być piaszczysta lub piaszczysto-gliniasta o odczynie obojętnym, ale na innym podłożu również dobrze rosną. Najlepszym okresem do sadzenia tulipanów jest wrzesień/październik. W przypadku ciepłej jesieni można sadzić cebulki tulipanów nawet do grudnia ale pod warunkiem, że ziemia nie jest jeszcze zamarznięta. Musimy pamiętać, aby nie uczynić tego zbyt późno, ponieważ cebulka nie zdąży się ukorzenić i jeżeli wyrośnie wiosną to będzie kwitła bardzo słabo. Kupując cebulki musimy dokładnie sprawdzić czy nie są uszkodzone (obite, podgniłe lub w inny sposob uszkodzone), ponieważ w miejscach uszkodzeń może dojść do rozwoju chorób. Przed zasadzeniem cebulki należy wymoczyć w preparacie grzybobójczym. Jakiś czas przed posadzeniem cebulek dokładnie wybieramy miejsce sadzenia i nawozimy je nawozami mineralnymi. Cebulki zakopujemy w ziemi na głębokości odpowiedniej w stosunku do ich wielkości. Małe cebulki (o średnicy do 15mm) sadzimy na głębokości do 10cm, średnie (o średnicy powyżej 15mm) sadzimy na głębokości 12cm. Przy sadzeniu cebulek należy pamiętać o zachowaniu odpowiedniego odstępu pomiędzy cebulkami. Powinny one wynosić nie mniej jak 10cm. W przypadku wysokich odmian należy zachowac odstęp nawet 15cm. Po posadzeniu cebulek należy podlewać je regularnie tak aby ziemia była lekko wilgotna i taką należy utrzymywac do pierwszych przymrozków. Na zimę, dla bezpieczeństwa okrywamy miejsce posadzenia słomą, torfem, korą lub gałązkami z igliwiem i czekamy do wiosny na wschodzenie i kwitnienie. Tulipany podczas rośnięcia podlewamy płynnymi nawozami do kwiatow. Po przekwitnięciu tulipanów należy bardzo delikatnie oberwać resztki kwiatów wraz z torebkami zawierającymi nasiona. Roślina ta wytworzy cebulki przybyszowe. Pozostawienie nasion mogłoby roślinę bardzo osłabić. Istotną rzeczą jest to, aby po przekwitnięciu nie obrywać liści - w tym czasie tulipanowi dostarczamy wody, dopóki liście nie zaczną wysychać. Podlewanie w tym momencie jest bardzo ważne, gdyż cebulki regenerują się i zbierają odpowiednie zapasy, aby móc równie pięknie zakwitnąć w przyszłym roku. Kiedy liście będą suche, wykopujemy cebulkę. Delikatnie ją oczyszczamy i pozostawiamy do przeschnięcia przed wsadzeniem jej do ziemi jesienią. Można pozostawić cebulki w ziemi, ale kwitnienie tej rośliny w przyszłym roku będzie słabsze. Dodatkowo cebulki narażone są na podjadanie przez gryzonie. Chyba warto jest wykopać cebulki po przekwitnięciu i zasadzić je ponownie na jesień aby w nastepnym roku cieszyć się z pięknie kwitnacych tulipanów.

Mole odzieżowe - trudna sprawa

Walka z molami jest trudna i czasochłonna, ale warto ją pojąć, bo jeśli tego zaniechamy, straty mogą być duże.Trzeba zacząć od gruntownych porządków we wszystkich szafach, szufladach, pawlaczach itp. Wojnę z molami musimy zacząć od sprawdzenia gdzie się zagnieździły. Dlatego należy przejrzeć wszystkie miejsca, w których trzymamy ubrania, włóczki, resztki tkanin lub futer. Trzeba pamiętać, że mole atakują przede wszystkim rzeczy wełniane i futra, potem inne tkaniny naturalne. Najmniej chętnie tworzywa sztuczne, chociaż i to im się zdarza. Każdą rzecz trzeba obejrzeć, czy nie widać na niej gąsiennic lub kokonów moli. Ubrania najlepiej wyprać lub oddać do pralni chemicznej lub co najmniej wietrzyć przez kilka godzin na balkonie lub w ogrodzie, najlepiej w słoneczny lub mroźny dzięń. Wszystkie zakażone rzeczy, np. kłębki wełny lub kawałki tkanin najlepiej wyrzucić. Niestety mole potrafią gnieździć się również w książkach, więc wszystkie nasze papierowe zasoby też trzeba sprawdzić. Warto również dokładnie obejrzeć wnętrza szaf w miejscach łączenia ścianek pionowych i półek oraz spody szuflad. Następnie wszystkie powierzchnie wewnętrzne wytrzeć przy pomocy miękiej ściereczki nasączonej terpentyną (mole bardzo nie lubią jej zapachu). Dopiero potem rzeczy można ponownie schować a w szafach umieścić środki przeciwmolowe. Są teraz dostępne w handlu w różnej postaci i w rozmaitych zapachach. Szczególną uwagę należy zwrócić na szafy lub pojemniki, w których przechowujemy rzeczy, do których rzadko zaglądamy, np. te, w których trzymamy w lecie ubrania zimowe lub różne resztki włóczki lub tkanin.

Wykładziny dywanowe - jak wybrać właściwą

Wykładziny dywanowe są doskonałym rozwiązaniem na uzyskanie nowoczesnej, estetycznej i praktycznej podłogi w biurze, hotelu, restauracji i wielu innych obiektach użyteczności publicznej. Lecz niełatwo jest dokonać dobrego wyboru spośród bardzo wielu wykładzin dostępnych na rynku. Budowa wykładziny dywanowej Wykładzina dywanowa zbudowana jest z runa, czyli wierzchniej okrywy i podłoża, w którym runo jest osadzone. Runo czyli wierzch wykładziny dywanowej może mieć kształt charakterystycznych pętelek, gęstych sterczących włókien lub bardzo splątanych ubitych włókien. Nazywamy je wtedy odpowiednio: pętelkowymi, ciętymi (inaczej - welurowymi) lub igłowanymi. Wykładziny pętelkowe mają postać zwykłych pętelek, pętelek o różnych wysokościach tworzących tzw. wzór strukturalny, pętelek bucle – z grubych nici, pętelek naciętych lub skręconych – typu saxony. Częste określenietych wykładzin to „loop pile”. Najpowszechniej stosowane w biurach. Wykładziny cięte to mniej lub bardziej gęsto tkane pojedyncze włókna tworzące okrywę przypominającą zamsz lub welur. Na wzornikach często opisane jako „cut pile”. Typowe zastosowanie to hotele, biura. Wykładziny igłowane mają strukturę przypominającą filc – bardzo gęsto splątane i ubite włókna. Stosowane są zarówno w biurach jak i na powierzchniach handlowych w dużych sieciach. Typ włókna Surowcem, z którego zbudowane jest runo może być włókno polipropylenowe, poliamidowe lub wełna. Spotyka się też mieszanki tych włókien. Polipropylen to najstarszy typ włókna, cechuje się mniejszą wytrzymałością niż poliamid i nieco mniejszą trwałością barw. Z uwagi na budowę nici trudniejszy do utrzymania w czystości. Poliamid – najpopularniejsze obecnie włókno, nowoczesne o najlepszych własnościach trudnopalności. Włókna są gładkie co ułatwia czyszczenie. Często produkowane z nici barwionych na wskroś co powoduje bardzo trwałe barwy nawet przy częstym czyszczeniu. Poliamid jest sprężysty i niełamliwy co oznacza dla użytkownika że wykładzina poliamidowa nie odkształca się i nie ugniata. W zależności od producenta poliamid ma fabryczne nazwy takie jak Antron, Imprel itd. Wełna – materiał tradycyjny, drogi i najtrudniejszy w codziennym utrzymaniu. Z tych powodów stosowany rzadko. Występuje w mieszankach z innymi włóknami np. w wykładzinach hotelowych typu „axminster”. Wykładziny dywanowe mają postać rolek lub płytek. W zależności od tego, runo jest osadzone w tzw. sztucznej jucie (tzw. action back) mającej wygląd siatki od spodu wykładziny - w przypadku rolek lub sztywnym podłożu bitumicznym - w przypadku płytek. Rzadziej spotykane są podłoża filcowe lub inne. Wykładziny w płytkach 50 cm x 50 cm Rolki to rozwiązanie tradycyjne. Od kilku lat coraz większą popularność mają płytki dywanowe, idealne rozwiązanie dla podłóg obiektowych. Modularna budowa umożliwia np. łatwe uzyskanie ciekawego wzoru , szybką wymianę pojedynczej płytki, szybki demontaż podłogi bez jej uszkodzenia w przypadku remontu. Wykładzina osadzona w podłożu bitumicznym jest bardzo trwała i ma doskonałe własności tłumiące dźwięk. Klasyfikacja trudnopalności Niezwykle ważnym parametrem jest klasyfikacja trudnopalności opisująca zachowanie wykładziny w razie pożaru. Informację tę możemy znaleźć w deklaracji zgodności lub certyfikacie CE, który każda wykładzina powinna bezwzględnie posiadać. Wyróżniamy dwie klasy charakteryzujące bezpieczne materiały: Bfl-s1 oraz Cfl-s1. Oba typy zapewniają najbezpieczniejsze z możliwych parametry wydzielanego dymu i kontrolowane rozprzestrzenianie płomieni. W przypadku wykładzin o gorszych klasyfikacjach lub nie posiadających badań pożarowych nie będzie zapewnione podstawowe bezpieczeństwo przeciwpożarowe osób w budynku. Niemożliwe będzie także uzyskanie odbioru technicznego. Dlatego już na etapie wyboru należy sprawdzić, czy wykładzina ma wymagane atesty i certyfikaty i czy będzie odpowiadała wymaganym przepisom ppoż. Waga runa To najpowszechniej rozważana cecha charakteryzująca wykładzinę. Minimalne gramatury wykładzin obiektowych to około 450 g/m2 -500 g/m2, jednak doradzamy gramatury wyższe. Dobrym standardem jest 700-800 g/m2. W przypadku np. wykładzin hotelowych, w zależności od miejsca zastosowania (halle, korytarze czy pokoje) stosuje się gramatury z przedziału 800- 1300 g/m2. Należy rozróżnić wagę runa (najbardziej istotną) od wagi całkowitej. Gęstość To często pomijany parametr a ściśle wiąże się z wagą runa. Dopiero odpowiednio gęsto tkane włókno będzie odporne na ruch osób, mebli itd. Wykładzina o wysokiej gramaturze lecz z niską gęstością może oznaczać produkt o wysokim łamliwym runie, nieprzydatny w intensywnym użytkowaniu. Gęstości obiektowe zaczynają się od ca 150.000 tzw. przetkań na 1 m2 i sięgają ponad 200.000. W wyjątkowych wypadkach, przy wykładzinach welurowych wykładzina może mieć nawet 300.000 przetkań. Inne cechy wykładzin Większość wykładzin obiektowych jest antystatyczna co minimalizuje pojawianie się ładunków elektrostatycznych które np. sprzyjają kurzowi. Ważne jest, aby wykładzina obiektowa byłą odporna na ruch mebli biurowych na kółkach. W wielu wypadkach istotny jest parametr wygłuszania dźwięku, który w przypadku wykładzin dywanowych przekracza najczęściej 20 dB. Część wykładzin posiada dodatkowe zabezpieczenie przeciwbrudowe, najczęściej na bazie teflonu. Niektóre są dostosowane do układania na schodach. Wszystkie te cechy odróżniają wykładziny obiektowe od tanich produktów przeznaczonych do zastosowania domowego, z reguły o niskiej trwałości.

Jak sadzić cebulki kwiatowe w ogrodzie?

Wrzesień i pażdziernik to okres sadzenia cebulek kwiatowych, które zakwitną wiosną w waszym ogrodzie. Jeżeli chcecie mieć kolorowe pola krokusów, ,hiacyntów, narcyzów czy tulipanów, musicie w odpowiednim czasie i we właściwy sposób posadzić je w ogrodzie jesienią. Pora sadzenia Pora sadzenia jest dość rozciągnięta w czasie i rozpoczyna się już w połowie sierpnia, kiedy należy pamiętać o posadzeniu cebul zimowitów i krokusów jesiennych, a przed końcem miesiąca powinno się zdążyć z posadzeniem narcyzów, szachownic i lilii białych. W połowie września rozpoczynamy sadzenie drobnych cebulek przebiśniegów, cebulic, śnieżyc, krokusów, irysków, ranników zimowych, hiacyntów, szafirków. Wrzesień to najodpowiedniejsza pora sadzenia tych roślin, ale z powodzeniem można je sadzić także w pierwszej połowie pażdziernika,a jeżeli mamy w perspektywie pogodną jesień, to także i póżniej. Wpażdzierniku przychodzi pora na sadzenie tulipanów, hiacyntów i czosnków ozdobnych. Niekiedy pod koniec sezonu, na przykład w listopadzie, zdarzają się okazje zakupu cebul kwiatowych po korzystniejszej cenie. Watro skorzystać z takich okazji i posadzić w ogrodzie dodatkowe krokusy, tulipany i hiacynty właśnie w listopadzie. Przepuszczalność gleby Jeżeli mamy średnio żyzną przepuszczalną szybko nagrzewającą się glebę, sadzenie cebul nie sprawi nam trudności. Wystarczy usunąć chwasty, dodać kompostu, spulchnić glebę i sadzić. Ciężką, z natury wilgotną glebę trzeba rozlużnić kompostem, piaskiem, zmieloną korą, a na spód dołków pod cebulki, koniecznie położyć warstwę drenażu. Doskonałe miejsce na cebulki wczesnowiosennych kwiatów (przebiśniegów, śnieżyc, ranników i innych) znajdziemy w ogrodzie pod wyższymi krzewami takimi jak jaśminowce, leszczyny, lilaki. Zwykle to miejsce pozostaje niewykorzystane, więc jest dobra okazja żeby je zagospodarować. Cebule nie powinny być sadzone ciągle w tym samym miejscu ogrodu ze względu na grożbę chorób i szkodników występujących w glebie. Jak głęboko sadzimy cebulki Zawsze stosujemy zasadę, że sadzimy na głębokości równej mniej więcej trzem wysokościom cebulki. Jednak niektóre cebule trzeba sadzić nieco głębiej, a niektóre nieco płyciej. Na przykład bardzo wysokie bulwy zimiwitów sadzimy na głębokość 15-20 cm. Cebule lilii białej sadzimy płytko, tuż pod powierzchnią gruntu, natomiast pozostałe lilie według podanej zasady ogólnej. Jeżeli mamy cebulki tej samej rośliny różniące się rozmiarami, to głębiej i w większej odległości jedna od drugiej sadzimy większe, natomiast mniejsze płycej i bliżej siebie.