Jak mieszkali nasi przodkowie cz. 2

Budownictwo mieszkalne we wczesnym średniowieczu było na tyle skomplikowane, że doczekało się własnej typologii. Najprostszy podział rozróżnia budynki naziemne i budynki wziemne. Natomiast każdą z tych dwóch grup archeologia dzieli dodatkowo na kilka podgrup. Przy budowie swych domostw Słowianie używali co najmniej kilku technik konstrukcyjnych. Jak podają historycy, pomiędzy budynkami wziemnymi a naziemnymi najprawdopodobniej nie było istotnych różnic w kwestii wyposażenia. Prawdopodobne jest również, że nawet te skromniejsze konstrukcje półziemiankowe posiadały okna. Niektóre półziemianki i ziemianki nieposiadające pieca interpretowane są przez naukowców interpretowane jako podpiwniczenia lub dolny poziom budynku naziemnego. Gród na Partynicach Wracając jednak do podziału typologicznego należy zaznaczyć, że wśród budynków wziemmych należy wymienić: - domy jamowe/ ziemianki o zarysie kwadratowym lub prostokątnym; - budynki bez śladów po słupach o zaokrąglonych rogach (datowane na okres V-VIII w.); - budynki jamowe ze śladami słupów podtrzymujących (od 1 do 3 słupów podtrzymujących strop lub z 4 słupami narożnymi i z 6/8 lub 10 słupami na linii ścian); - długie prostokątne domy jamowe (wyposażane najczęściej w palenisko wyłożone kamieniami); - domy owalne i o nieregularnym kształcie - głównie wpuszczane w ziemię (zanikło około X wieku); - konstrukcje koliste i zagłębione - być może jurty (stanowią nikły odsetek znalezisk na terenie dawnej słowiańszczyzny). Do grupy budynków naziemnych archeolodzy zaliczają natomiast: - budynki wzniesione z belek lub bierwion - domy drewniane wznoszono z zastosowaniem mniej lub bardziej odrobionych pni, łącząc je najczęściej w technice zrębowej lub ramowej; - konstrukcje bez żadnej podpory słupowej ścian i dachu - domy z bali - budynki o konstrukcji słupowej.